Het is nog donker. Wanneer die enkele auto mij passeert, kijk ik stiekem toch even naar binnen om hardloopkleding te spotten. En ik betrap me erop dat ik verbaasd ben als een auto voor me niet de afslag naar Doorn zie pakken. Iedereen is nu toch op weg om te gaan trailen?
Aangekomen bij Landgoed Zonheuvel, trek ik mijn trui uit. Lang-lang blijft over. Eigenlijk kan dat echt niet in mei, maar het is 04:45 en de thermometer geeft vijf graden aan. Mei of niet, dit is het voor vandaag. Naast mij parkeert iemand anders. We stappen tegelijkertijd uit en beginnen meteen over ‘lopen’ te kletsen. We hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar dat maakt ook niet uit. We zijn hier met hetzelfde doel.
Uit verschillende hoeken komen nog meer mensen uit de schemering tevoorschijn. Sommigen stil en duidelijk nog niet helemaal wakker, maar de meesten zijn enthousiast en kunnen niet wachten op wat er komen gaat. Allemaal lopen we dezelfde kant op. Langs de parkeerplaats, naar rechts onder de poort door. Het grindt knispert onder onze schoenen. Allemaal lopen we richting de enige verlichting op het terrein.
Dauwtrappen. Volgens Wikipedia zou het oorspronkelijk bedoeld zijn om de heropleving van de natuur te vieren en de dauw op het gras zou een zuiverende werking hebben. Dat gras gaan we vandaag niet voelen want we trailen door het bos én niet op blote voeten.
Bij het Maarten Maartenshuis verzamelt zich een aardig groepje mafkezen – in de goede zin van het woord, uiteraard. Ik zie blote benen, blote armen, mensen met drie bovenlagen aan, lange sokken, korte sokken en trailrugzakken… maar ik zie geen blote voeten. Ik betrap mezelf erop dat ik blij ben dan sommige tradities meegaan met de tijd. Wanneer ik aan medelopers vertel dat ik ben vergeten te ontbijten (halloo, het was 04:00!), krijg ik van alle kanten iets aangeboden: chocokoeken, energierepen, noten, crackers en bananen. Terwijl ik alles beleefd afsla, besef ik me dat dit bij lopers hoort. Traillopers specifiek, zij zijn namelijk tevens de koning(inn)en van het snaaien. Mijn volk dus.
Het heeft iets magisch, zo in de schemering. Er ontstaat nog even verwarring of we geen hoofdlamp mee moesten nemen. Zodra we eenmaal van start zijn, blijkt dat het prima zonder kan. Een goed moment om wild te spotten, maar vandaag moeten we het met lopers doen. We lopen over paden waar ik al duizend keer gelopen heb en toch heb ik geen idee waar we zijn. De wereld ziet er anders uit als het niet volledig licht is. Al snel ben ik vergeten dat we dit op een idioot tijdstip aan het doen zijn. Het bos is stil, op het geluid van onze voetstappen na. Okee, en op geklets na. Want deze trails zijn de uitstekende gelegenheid om weer eens bij te praten! Ook om 05:00 ‘s ochtends. Meestal begint dat over loopplannen en eindigt het heel ergens anders. Iedereen is zo verschillend, maar het lopen verbindt ons allemaal.
Mocht je ooit je loopmotivatie kwijt zijn, sluit je aan bij een groep. En ga lopen in de natuur – geen zorgen, dat hoeft echt niet om 05:00 ‘s ochtends. De lopers (en trainers!) van TRCU hebben me destijds door de pandemie gesleept en zorgen er nog steeds elke keer voor dat ik uit de loopdipjes kom. Ik weet zeker dat ze jou ook graag een keer mee op pad nemen, met of zonder loopdip.
