Mensen die me kennen, weten dat ik meestal probeer te ontkomen aan een river crossing. Ik loop liever een paar kilometer om dan dat ik dòòr het water moet. Diezelfde mensen weten ook dat ik een klimmer ben, met een hekel aan afdalingen.
Dit alles verdween direct toen ik van een loopmaatje een toffe route doorgestuurd kreeg: stukkie klimmen en dan 10KM door een rivierbedding naar beneden. Op de foto’s zag ik dat het water tot maximaal enkelhoogte kwam. Vanuit La Frigiliana door een bijna droogstaande rivierbedding lopen, leek me wel tof! Ik wist alleen niet hoe hoog het water rond deze tijd van het jaar stond, dus had de route voor de zekerheid een beetje aangepast.
Binnen tien meter zag ik twee hertjes, het pad liep glooiend tussen de bergen door en de zon scheen. Uitstekend begin! Totdat mijn route toch echt aangaf dat ik lijnrecht omhoog moest klimmen. Nu ben ik niet vies van een beetje klimmen, en ik wist natuurlijk dat ik ‘een stukkie’ moest klimmen, dus niet miepen en gewoon gaan. Meteen werd duidelijk dat ik de Vertical Friday van TRCU niet meer mag skippen. Eenmaal boven gekomen, kon ik links en rechts. Volgens mijn route moest ik naar rechts; het jachtgebied in. Heel veel zin om neergeknald te worden, had ik niet. Dus ging ik tòch maar links, zodat ik met een kleine omweg richting de originele route zou lopen. Nog een paar kilometer extra klimmen. Met gekruisde vingers uiteraard, hopende dat de rivier niet te hoog zou staan.
Leuk die vingers, maar het leverde niets op. Terwijl ik de rivier naderde, werd het gekletter steeds luider. Je weet wel, dat geluid van heel veel water. Precies datgene waar ik niet op zat te wachten. En jahoor, het werd ploegen door het water. De rivier stond de helft van de tijd tot mijn middel en de voor de rest tot aan mijn kuiten – zoals beloofd. Een paar keer werd ik door het water meegesleurd en beukte ik onderweg tegen wat rotsen aan (vier weken later – nu dus – is mijn bil nog steeds blauw). Mijn telefoon probeerde ik droog te houden. Niet dat ik daar zoveel mee kon doen, want ik had al tijden geen bereik meer. Was dit wel zo’n goed idee? Nee, natuurlijk niet… Maar daar kon ik niets meer aan veranderen. Ik liep tussen twee bergwanden in, door een rivier. Magisch, maar stiekem ook wel een beetje eng. Op de berg naast me las ik ‘Yvonne, 1984’ en ik hoopte dat de tekst van een enthousiaste chick was die hier iets achter wilde laten, in plaats van de herinnering aan een tragisch ongeluk.
Het was maar de vraag of ik voor het donker de kloof uit zou zijn en dat was wel even spannend! De schemering zette in en bij elk verdacht geluid keek ik achterdochtig achterom. Ik dacht ik aan die vrouw die een jaar of tien geleden bijna drie weken kwijt was. Zij hield zichzelf in leven door gras en rozemarijn te eten. Ik weet nog wel dat ik dat destijds zo’n belachelijk verhaal vond, want als je in de buurt van een rivier bent dan volg je die toch naar beneden totdat je in de bewoonde wereld komt? Nu stond ik zelf in die rivier. Wat als ik de volgende was? Het verhaal van die vrouw speelde zich vlakbij Malaga af. Misschien waren het wel deze bergen? Ik zag de krantenkoppen al voor me: “Weer een Nederlander die de bergen niet snapt” of “Toelatingsexamen nodig voor mensen uit platte landen die de bergen in willen”.
Gelukkig kwam het niet zover. Vlak voordat het echt donker werd, strompelde ik als een soort van Godzilla uit mijn eigen Jurassic Park. Okee, zo dramatisch was het in werkelijkheid waarschijnlijk niet maar tijdens zo’n avontuur slaat je fantasie natuurlijk wel op hol. Een beetje roekeloos was het wel, en ik zou het niet nog een keer in mijn eentje doen, maar wat was het schitterend!
De route beveel ik dus absoluut aan, maar niet in de winter. Overigens heb ik naderhand de vrouw die in de bergen verdwaalde op internet opgezocht. En jazeker, ze was verdwaald in dezelfde bergen.
