Of ik de finish haal, dat weet ik niet. Maar aan de start zal ik staan! Met deze zin eindigde ik mijn vorige blog. Trail du Grand Ballon stond op 30 april op de planning en, zoals beloofd, stond ik aan de start.
Trail du Grand Ballon, een schitterend parcours over(!) de Franse bergen. Om in te komen, begonnen we met 8KM bergafwaarts: dodelijk voor je benen maar een waar genot voor je ogen. Als het je lukt om van dat uitzicht te genieten, tenminste. Een seconde de andere kant op kijken, kan zomaar een struikelpartij als gevolg hebben. Na deze afdaling was het tijd voor een 8KM (verrassing!) klim, waar bovenstaande foto werd genomen. De man vlak achter mij heeft niet echt door dat hij een ultramarathon loopt. De ander weet echter precies waar hij mee bezig is, maar durft niet te kijken naar wat er komen gaat. De vrolijke tomaat die het peloton aanvoert, kan er geen genoeg van krijgen.
Helaas is dat niet hoe de rest van de dag verliep. Hoewel het er op de meeste van deze foto’s zonnig uitziet, kan bergweer in een oogwenk omslaan. En dat is wat er gebeurde. Rond 46KM kwamen we vast te zitten in onweersbuien, hagelbuien en sneeuwstormen. We probeerde verder te gaan maar binnen enkele minuten veranderde alles om ons heen in een wit landschap en daalde de temperatuur. Kleine knikkers van ijs vielen uit de lucht – en hoewel het serieus pijn deed elke keer dat ze ons hoofd, armen of benen raakten, konden we dat wel aan. Het onweer was een ander verhaal. De bui hing recht boven ons en er was geen beschutting. En dat zeker een halfuur lang. Er was geen beschutting op het meer dat we overstaken (eng!), geen beschutting op de met bos bedekte heuvel die volgde en er was geen bescherming op de kale bergkam die daarna kwam. Terwijl mijn benen nog goed aanvoelden, was het onverantwoord om door te gaan. We waren genoodzaakt te stoppen. Onderkoeld kwamen we bij de finish aan, helaas van een andere kant dan we gehoopt hadden. Mijn handen konden niet meer bewegen, mijn startnummer werd voor me losgemaakt en ik werd in droge kleding geholpen. Je kunt het een DNF noemen, maar je kunt het ook mijn derde ultramarathon noemen.
Niet onaardig, maar toch knaagde er iets: de finish was immers niet gehaald. En hoewel die 70KM ook maar bedacht was, vroeg dit om een revanche. Het besluit stond eigenlijk direct vast, maar ik had de weken die volgden eigenlijk helemaal geen zin om te lopen. De afgelopen zeven weken heb ik dus ook bijzonder weinig gedaan. En wanneer ik wel liep, kostte me dat ontzettend veel moeite. Ergens in mijn achterhoofd spookte een gedachte, maar ik probeerde ‘m te negeren. Was ik het plezier in het lopen echt verloren? Vandaag werd ik met die vraag geconfronteerd. Ontkennen had geen zin, dus gaf ik toe. Maar later vanmiddag kwam die ene foto voorbij. De finishfoto van exact een jaar geleden, toen ik mijn allereerste ultra liep. Een dikke grijns en pretogen. Even was ik terug in dat moment: 53KM genieten en juichende loopmaten aan de finish. En natuurlijk de finish zelf, die tot mijn verbazing eigenlijk veel te vroeg kwam. Tijdens die laatste kilometers was het afzien, maar ik had er echt van genoten. En ik was er eigenlijk nog helemaal niet klaar mee. Ineens was dat gevoel terug: ik heb er weer zin in!
En het ontbreken van die vele trainingskilometers in de afgelopen weken? Misschien was het wel goed om even rustig aan te doen, de Tour win je in immers ook in bed. Eens kijken of Joop ook gelijk heeft als het om een trail gaat.
