Lopen om nieuwe inspiratie te krijgen. Lopen om je hoofd te legen. Lopen om fit te worden, of te blijven. Lopen om je energie kwijt te kunnen. Lopen om energie te krijgen. Lopen om je gedachten te ordenen. Lopen om buiten te mogen zijn. Lopen om op mooie plekken te komen. Lopen om je omgeving te ontdekken. Lopen om samen met anderen te zijn. Lopen om alleen te zijn. Lopen omdat het goed voor je is. Lopen omdat het gezelliger voor anderen is als jij loopt. Lopen om avonturen te beleven. Lopen omdat je benen erom vragen. Lopen is relaxt en lopen is ongedwongen. Tenzij je voor een 70km traint.
Er moet ineens veel meer. Ooit begon ik met lopen omdat het zoveel vrijheid geeft. Maar vrijheid, en vrije tijd, is niet zomaar meer vanzelfsprekend. Vrienden en familie vinden soms een plek in mijn trainingsschema, maar veel vaker lukt het ook niet. Het vergt een goede planning (help!) terwijl ik daar juist geen ster in ben. Het cliché is waar: je levert er behoorlijk wat voor in, maar je krijgt er gelukkig ook veel voor terug. Inzichten over jezelf, over je lichaam en hoe dat zich soms wonderbaarlijk snel herstelt.
Ik vind het tof om te testen waartoe mijn lichaam en vooral ook mijn hoofd in staat zijn. Dat je bijvoorbeeld 40km gelopen hebt en denkt “nu zijn mijn benen er wel klaar mee” – en je vervolgens toch nog een flink aantal kilometers door kunt lopen. Of dat je een (ultra)marathon als training loopt en je na een dag alweer hersteld bent. Je lichaam kan je tegenwerken maar tegelijkertijd kan het ook veel meer dan je soms denkt.
Een trail van 70km, daar moet je wat voor doen. De afgelopen maanden trainde ik daarom meer dan ooit. Mijn horloge zegt wat anders, maar ik voel me fit. En bovenal heb ik er ontzettend veel zin in! Maanden lang leek deze dag iets ongrijpbaars, een datum ergens ver weg in de toekomst. Maar ineens staat ‘ie op de stoep. En staan wij in Frankrijk op de stoep.
Gisteren ben ik samen met Monique, Yvonne en Mary-Lou aangekomen in de Vogezen. Dit stukkie zit in in de zon op ons terras te typen. De startlocatie is minder dan een marathon van ons verwijderd. Precies een maand geleden stonden Mary-Lou en ik een stukje verderop op het parcours. We waren nieuwsgierig naar wat ons op 30 april te wachten te wachten zou staan en hoopten hoopvol terug te keren. Destijds was dat gelukt. Maar naar mate de weken voorbij vlogen, begon bij mij de twijfel toe te slaan. Kan ik dit wel? Natuurlijk kom ik daar over twee dagen pas achter. Maar nu we hier zijn, valt alles op z’n plaats en begint het vertrouwen weer langzaam terug te keren.
De wereld is één grote chaos en ik mag een groot gedeelte van aankomende zaterdag gaan genieten van een schitterende trail. Wat een privilege. Of ik de finish haal, dat weet ik niet. Maar aan de start zal ik staan!
