Volgende week ga ik op training. En nee, deze training is niet hardloopgerelateerd. Uiteraard stond ik stiekem te juichen toen dat bleek dat deze trainingsweek in een rustweek van mijn hardloopschema valt. Want, het is maar de vraag of er tijd is om te lopen zonder iets van mijn slaap af te snoepen. Tijdens de training leer ik waarschijnlijk dat ik minder sorry moet zeggen. Dus alvast sorry voor dit stukkie.
Dat ik dat lopen tof vind, zal inmiddels geen verrassing meer zijn. Vanaf het moment dat ik mijn eerste marathon in 2016 liep, heeft ‘tof’ zich elk jaar vermenigvuldigd. Meestal is het wel te behappen, vind ik zelf in ieder geval, maar vorig jaar liep het uit de hand toen ik mijzelf als banaan verklaarde. Af en toe zet ik wat van die onzin in mijn hoofd op het digitale papier; stukkies over loopavonturen of het ontbreken ervan omdat ik weer eens onderuit gegaan ben. Vrijdag kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik al zolang niks had geschreven. Sorry. En bij deze!
De afgelopen twee jaar woonden we in kantoor en werkten we thuis. Het uitje van de dag had voor mij meestal te maken met een paar hardloopschoenen. En ook even bijkletsen met collega’s eindigt toch altijd weer in een verhaal over lopen: “Ik maak immers niets anders mee.” Om over de gesprekken met vrienden en familie maar niet te spreken. Sorry.
Zelfs slapen doe ik met een hoofdlamp op. Speciaal aangeschaft voor die nachttrail in de Ardennen die ik nooit liep. Waarvoor sorry. Nu gebruik ik ’m om voor het slapengaan te lezen over ultralopers. Op mijn nachtkast is er momenteel geen plek voor een boek dat niet over lopen gaat. Loshangende teennagels, verdwalen in een oerwoud en hallucinerende mafkezen tijdens een race van een paar honderd kilometer. Perfecte ingrediënten voor een goede nachtrust. En gek genoeg ook motivatie om zelf nog een ultramarathon te lopen.
Inmiddels zijn we over de helft van het schema en neemt het trainen steeds meer tijd in beslag. Mijn weekend wordt afgestemd op mijn loopplannen. Ik hoor het mezelf alweer zeggen: “Nee, dat weekend komt eigenlijk niet zo goed uit.” Sorry. Een echt goede reden heb ik niet, behalve dan die duurloop van 35KM die op me wacht. En dus is een grote pils de avond van tevoren ook geen optie.
Een planner ben ik niet, dat roep ik al jaren. Die uitspraak is echter niet van toepassing als het over lopen gaat. Op zondag weet ik namelijk precies op welke dagen ik de komende week ga lopen. En hoever. En waar. En met wie. Ook roep ik regelmatig dat ik de afgelopen twee jaar een kluizenaar was. Mijn vrienden zag ik inderdaad amper, maar mijn loopmaten heb ik nog nooit zo vaak gezien. Sorry – voor zowel mijn vrienden als mijn loopmaten.
Nooit loop ik dezelfde marathon een tweede keer! Sorry, toch wel. Over minder dan zeven weken sta ik namelijk wederom aan de start van de Marathon Rotterdam. En voor het eerst is dat niet mijn laatste doel. Een langzame, lange duurloop met verzorgingsposten en juichende mensen onderweg. Wat wil je nog meer? Ik heb er zin in! En dan staat drie weken later toch echt dat beest op de stoep. Of eigenlijk sta ik daar in de Vogezen op de stoep. Dat beest waarvoor die marathon slechts een opstapje is. Zeventig kilometer schoon aan de haak. Tel daar zo’n 3500 hoogtemeters bij op en je krijgt een beetje een idee van wat mij, en een stel enthousiaste medelopers, eind april te wachten staat.
De afgelopen maanden heeft er veel voor moeten wijken, maar er was gelukkig verder ook niet zoveel te doen. Ik dacht er daarom wel mee weg te komen; niemand heeft vast door dat ik al mijn social skills overboord heb gegooid en nog enkel uitkijk naar een stukje lopen. Mislukt. En dus maak ik binnenkort ook weer tijd voor andere dingen. Er is immers meer in het leven dan lopen. Is dit dan mijn laatste doel? Dat is voorlopig wel mijn doel.
