Even twijfelde ik of ‘Op je smoel’ een betere titel was. Maar ik ben een optimist dus daar hoort een positieve titel bij. Ook wanneer je (weer eens) op je smoel gegaan bent. Op dit moment hang ik op de bank, in een positie waarbij ik niet op mijn linkerelleboog hoef te steunen en mijn rechterknie in een positie staat die niet pijnlijk is. Ik heb het namelijk weer eens gepresteerd om twee onlogische lichaamsdelen tegelijk te verwonden.
Stenen in mijn linkerhand, stenen in mijn rechterhand, stenen in mijn linkerelleboog en stenen in mijn rechterknie. Koude, gore, natte grond. Omringd door bezorgde stemmen, gaat er maar één ding door me heen: “Niet nu al”. We zijn zo’n dertig meter verwijderd van DE TRAP. De trap in Kwintelooijen, die ik vandaag voor het eerst zou gaan trotseren. Al vaker liep TRCU hier een rondje, maar helaas kon ik er nooit eerder bij zijn. Tot vandaag! Was het enthousiasme? Waren het de zenuwen? Nee hoor, ik ben gewoon een beetje lomp.
Tijdens een training van TRCU in 2020 ging ik ergens op de Utrechtse Heuvelrug onderuit. Toen ik een maand later voor het eerst in Rhenen liep, ging ik tijdens één loopje twee keer onderuit. Voor de neus van twee beren. Volledig terecht, wellicht? Al had ik ze natuurlijk niet in die dierentuin opgesloten. Tijdens mij solorondje Voetstappenpad in Hilversum, ging ik onderuit. En je voelt ‘m vast al aankomen, maar ook dit jaar tijdens de 30KM van Trail du Barrage ging ik onderuit. Als ik ga, ga ik altijd met een sierlijke buikschuiver. Dat sierlijk bedenk ik er zelf maar bij om de pijn te verzachten. Maar dat ik ga, dat is een feit. Mijn voet schopt ergens tegenaan – een boomwortel, een steen – en ik schiet naar voren. Baf! Komen hier mijn voetbaljaren weer naar boven? Vervolgens schuif ik een meter of wat verder. Je moet er namelijk wel voor zorgen dat je goed onder de bagger komt te zitten en de ondergrond de kans heeft om zich in je lichaamsdelen te nestelen. Dat hoort er immers bij. Ik heb inmiddels zoveel keien in mijn handen gehad, dat ik daar een kei in ben.
Ik hoor de niet-lopers onder jullie denken: “Waarom doe je dit als je elke keer onderuit gaat?”. Dat vind ik altijd een beetje lastig uitleggen. Daarom antwoord ik meestal dat je door enkel op de bank te zitten niet onderuit kan gaan. Een tikkeltje te nonchalant misschien? Want naast dat het hardlopen mijn gezonde verslaving is (ik vroeg me niet voor niets af of ik een banaan was), vindt ik het ook oprecht zo gaaf om te doen. Buiten zijn, je hoofd leegmaken, nieuwe ideeën bedenken, testen wat je lichaam aankan – en dat allemaal terwijl je aan je gezondheid werkt en fitter wordt. Kan je je er niks bij voorstellen? Bekijk dan deze toffe video van Tim van der Veer. Speciaal gemaakt voor de kick-off van het tweede TRCU ‘Kilometertje meer programma’.
Altijd verder. Dat is toevallig de titel van het boek dat ik momenteel aan het lezen ben. Dus toen TRCU een aantal maanden geleden wederom vroeg of het een kilometertje meer mocht zijn, zei ik natuurlijk “JA!”. Het aantal kilometers durf ik nog niet hardlop uit te spreken, of te typen. Het aantal hoogtemeters overigens ook niet. Maar dat het gaat om vele uren lopen, misschien wel de hele dag, dat is een feit. Eten, drinken, lopen. Tot je er net niet ziek van wordt. En in de aanloop er naartoe? Vele uren lopen. Door de kou, door de regen, door de modder, door de wind. Met af en toe een buikschuiver. En toch is er niets mooiers.