“Ga toch eens een week niks doen. Gewoon op je kont zitten en uitrusten.“, regelmatig roepen mensen dit soort dingen naar me. Maar dat is natuurlijk geen optie. Hoewel, even zitten is prima… om bijvoorbeeld een boek over hardlopen te lezen. Maar alleen als er vervolgens weer wat actiefs op de planning staat.
Eerder bekende ik al dat ik voor vertrek precies weet welke hardlooproutes er in de buurt van mijn vakantiebestemming te vinden zijn. Sterker nog, vaak speelt dat mee in de keuze van de bestemming. Maar wanneer je naar Chamonix (UTMB) en Gran Paradiso (Tor des Géants) gaat dan weet je dat het met die routes wel snor zit. Helden als Courtney Dauwalter liepen daar magische records over sprookjesachtige trails met uitzicht op de Mont Blanc. En de Tor des Géants is regelmatig tot zwaarste ultratrail ter wereld uitgeroepen. Wellicht heeft die 330KM afzien daar iets mee te maken, maar daar kan Franco Collé vast meer over vertellen. Hoe dan ook, beide races spelen zich af in een schitterende decor van besneeuwde bergtoppen en adembenemende vergezichten. Daar wil ik ook lopen!
Totdat mijn keel stuk ging. En mijn oren. En mijn hoofd. Jahoor, alles doet pijn. Ruim twee jaar ben ik niet ziek geweest – zelfs geen snotneus – en wanneer is het feest? Op vakantie! Gelukkig was het geen corona, maar ik leed wel aan een gezonde dosis zelfmedelijden. Want daar zit je dan, met je snotneus in de trailhemel.
Twee nachten in een hotel, veel goede zorgen en een onbedoeld dieet van heel veel kaas deden wonderen. De snotneus verdween, maar helemaal fit werd ik niet. Gelukkig bleek stilzitten wederom geen optie: op beide plekken kun je natuurlijk ook fantastisch mooie wandelingen maken. En in Chamonix kon ik er nog een loopje uitpersen. Als beloning kroonde Strava me tot ‘local legend’ op de ‘finish UTMB’. Wat wil je nog meer?
Stiekem was het wel goed dat deze vakantie geen trainingskamp werd. Rusten is namelijk ook trainen. En dat deel vergeet ik nog weleens. Lopen is gezond, het maakt je hoofd leeg en brengt je op bijzondere plekken. Maar het is ook verslavend. Zo verslavend dat één loopje missen al als het allergrootste drama allertijden kan voelen. Gelukkig ben ik een baas in relativeren dus dat heft elkaar weer op. En, dit is de eerste keer sinds lange tijd dat ik geen vakantie nodig heb om te herstellen van een (onbedoeld) trainingskamp.
De vakantie is inmiddels voorbij maar ik blijf nog wel even in het vakantiegevoel hangen. En als ik daar klaar mee ben, dan staat de marathon van Amsterdam op de stoep. Nog nooit liep ik zoveel kilometers in een jaar. Maar nog nooit stond ik zo slecht getraind aan de start van een marathon. Ik denk dat ik gewoon ga genieten van deze langzame, lange duurloop en dan zien we wel of ‘ie uiteindelijk de afstand van een marathon heeft.
