Geen theater, geen museum, geen etentjes buiten de deur en bovenal geen hardloopwedstrijden. Maar dat betekent natuurlijk niet dat er geen doelen gesteld kunnen worden. De naar-dit-jaar-verplaatste Amsterdam marathon is nog zo ver weg, dat het tijd is voor een extra doel. Waar ik normaal gesproken eerder zou vragen of het een kilometertje minder mag, heb ik dit jaar voor het tegenovergestelde gekozen. Toen TRCU in de nieuwsbrief vroeg of het een kilometertje meer mocht zijn, kon ik enkel JA! roepen.
En dus sta ik inmiddels ingeschreven voor de 53KM van Trail D’Orval Florenville in juni. Onder begeleiding van TRCU train ik samen met zo’n 20 anderen naar dit superenge doel toe – schema’s, testloopjes, aquabagtrainingen, voedingsadvies. Het gaat verder dan enkel over de Utrechtse heuvels rennen. En dat is precies wat ik nodig had in deze eeuwigdurende Groundhog Day. Daarnaast weten we allemaal hoe het met mijn vorige marathon is afgelopen en dus is het tijd voor een revanche. Mijn allereerste ultra!
Breaking news dus. En dat was ook eigenlijk de boodschap die ik in deze blog wilde verkondigen. Maar zoals ik in mijn vorige blog riep, had John Lennon in 1981 een punt toen hij “life is what happens while you’re busy making other plans” zong. En zo geschiedde. Iets met een kat uit het raam, een verlengsnoer en een glazen deur die mij een ei op mn hoofd, gekneusde rib en helaas ook een gebroken pols bezorgde. Doei voorbereiding!
Soms denk ik dat mijn arm een week of twee te laat carnaval aan het vieren is maar dan realiseer ik me weer dat het geen feestoutfit is. In plaats van genieten van de voorpret op deelname aan de ‘Last (wo)men standing‘ en op het rennen door de Amelands duinen, zat ik vorige week te chagrijnen op de bank. Een pols breken is niet het einde van de wereld, maar het was wel even het einde van mijn wereld.
Gelukkig was dit slechts van korte duur: gisteren kreeg ik goed nieuws en nieuw ‘gips’, gemaakt van rubber dit keer, en tevens zestig keer zo licht. En ik mag ermee douchen. En rennen. Het leven is dus weer begonnen! Een staart maken, lukt helaas nog niet en omkleden kost me 22 minuten. Maar ik mag in ieder geval weer lopen! Een korte test vandaag wees uit dat mijn arm er klaar voor is, maar mijn rib nog niet. Vooruit, rustig opbouwen dan maar.
Heb je zelf het einde van jouw wereld bereikt? Niet getreurd, ook aan het einde van jouw wereld komt een einde. Trek je loopschoenen aan, zet je wekker om 4:30 en ren elk heel uur een rondje van 6,7KM tijdens de Last (Wo)man Standing. Of doe het iets minder extreem en ga naar buiten voor een relaxt rondje in de buurt. Maar doe iets! Want ook al lijkt het alsof de hele wereld op slot zit, er is gelukkig genoeg te zien en te doen. En soms is dat dichter bij huis dan je denkt.
