Hallo 2020. Waar moet ik beginnen? Wat een enorme rotzak was jij! Maar misschien hadden we deze middelvinger naar de mensheid wel verdiend. We vliegen de wereld rond alsof het niets is. We halen grondstoffen uit de aarde alsof ze oneindig beschikbaar zijn. We hebben een onnatuurlijke verhouding tussen onszelf en andere diersoorten ontwikkeld. En het allerergste is dat we dat allemaal klakkeloos voor lief nemen. Ik hoop dat die middelvinger daar een einde aan maakt; dat we bewuster omgaan met wat we hebben, dat we ons realiseren dat dit allemaal eindig is en dat we op een andere manier met dieren en de natuur om moeten gaan.
Exotische projectlocaties en kantoor werden ingewisseld voor de bank, de keukentafel en – toen ik er in oktober echt niet meer onderuit kon – een extra bureau in ‘het washok’. Geen jaar heb ik zoveel tijd achter een beeldscherm doorgebracht, maar een pessimist ben ik niet dus liever focus ik op het positieve: geen jaar heb ik zoveel hardlooprondjes tijdens mijn lunchpauze kunnen doen.
Onze flexibiliteit en creativiteit werden behoorlijk op de proef gesteld – of op zijn minst grondig getest! De één transformeerde in een thuisleraar, de ander liep een marathon in de achtertuin. En in mijn geval was dat er niet zomaar één: 24 uur lang liepen we op elk heel uur een rondje van precies 1,76KM in Park Transwijk. Dat lijkt misschien een makkie, maar voelde zwaarder dan een ‘normale’ marathon. Ook verbeterde ik dit jaar mijn 5KM PR (tweemaal, waarvan eenmaal per ongeluk) en mijn 10KM PR door achter pacer André aan te rennen. En ik werd getriggerd door mensen die alle(!) straten van hun woonplaats begonnen te rennen. Dus begon ik zelf aan alle straten van Utrecht. Een project waar ik minimaal 2021 ook nog voor nodig heb. Naast tijd vraagt het namelijk ook veel van mijn plannings- en navigatieskills, die beiden niet aanwezig zijn. En dat alles om mezelf een beetje bezig te houden, want de hele dag op de bank hangen is niet aan mij besteed.
Toen we nietsvermoedend aan dit jaar begonnen, had ik bedacht dat ik 20 loopjes in 2020 zou gaan lopen. Netjes schreef ik mij voor het meerendeel vast in, liep ik er drie en toen stond Corona op de stoep. Nu is opgeven natuurlijk geen optie dus de rest heb ik netjes geïmproviseerd. Virtueel liep ik in Addis Ababa, in Utrecht liep ik samen met mijn hardloopmaten de PWLCevenheuvelenloop op een door mijzelf met stoepkrijt uitgezet parcours over zeven bruggen (in plaats van heuvels), in La Roche en Ardenne volgde ik witte pijlen die me tweemaal een rivier door stuurde, met commentaar in mijn oren waande ik me even in Maastricht en ook liep ik de Kwart Marathon van Rotterdam twee keer in Utrecht. Ja, het was een gek jaar. En op de laatste dag van dit gekke jaar liep ik de laatste: traditiegetrouw de Sylvestercross. Zonder chocolademelk na afloop en zonder de muziektent waar ik altijd zin in carnaval van krijg. Maar met zand en de officiële wedstrijdfotograaf – dit jaar zou hij voor de 27e keer plaatjes schieten en hij kon het niet laten om ondanks de afgelasting toch te kijken of er een paar verdwaalde lopers een rondje kwamen crossen.
Benieuwd naar alle 20 van 2020? Check het overzicht < H I E R >.
De uitdaging van 2021 staat ook alweer op de planning: mijn kersverse trailrunverslaving en ik hebben ons opgegeven voor een allereerste ultra. In juni moet het gebeuren: 53KM ploeteren door het schitterende landschap van de Ardennen. Of op een geïmproviseerde locatie elders natuurlijk. Want wat we van 2020 geleerd hebben, is iets dat John Lennon ons al in 1981 probeerde te vertellen: life is what happens while you’re busy making other plans. Ik was toen nog niet geboren en heb dus een excuus om er nu pas achter te komen. We zullen dus wel zien wat het komende jaar brengt.
Tijd om doei te zeggen tegen 2020 en om 2021 te omarmen. Want heel veel dramatischer gaat het niet worden. Toch?
