Het is NN Running Day! Tijd voor een portie inspiratie om heel Nederland (of op z’n minst de lezers van deze blog) aan het hardlopen te krijgen.
Vandaag liep ik de 10KM van de Singelloop Utrecht. App installeren, oortjes in en gaan. Net echt! Compleet met startsein en feitjes over de race. Wist je bijvoorbeeld dat deze Singelloop de oudste stratenloop van Nederland is? De eerste editie werd al in 1925 georganiseerd. Een schitterende playlist vol nostalgie garandeerde een grote grijns op mijn gezicht gedurende de hele race. Ik vond het zo leuk, dat ik een uur na de finish weer buiten stond. In een droge outfit – de regen vond het namelijk nodig om mij doorweekt te maken – te wachten op het startsein van de 1/4 marathon van Rotterdam! Lee Towers in de oren, aftellen en ik mocht weer. Supporters met Rotterdams accent, Eric Brommert (als ik dat goed hoorde) op de brommert, feitjes over de geschiedenis van de gabbermuziek (noemen we dat muziek?) en aanmoedigende woorden van Ahmed Aboutaleb. Verslavend! Met moeite heb ik mezelf op de bank gehesen zodat ik niet ook nog een andere race er achteraan zou plakken.
Het lezen over een runner’s high, is natuurlijk veel leuker. Maar ik ben bang dat de rest over een over een runner’s (s)low gaat. Want hoewel ik vandaag als een blij ei door Utrecht ‘rende’, voelde ik me meer als een tientonner die langs de singel stampte.
Ene voet voor de andere en gaan. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Toch wel. Want wat als elke stap een onmogelijke opgave lijkt? Je benen voelen zwaar, er ontstaan pijntjes op plekken waar je nooit eerder last van hebt gehad en de motivatie zakt letterlijk in je schoenen – die toch al niet zo licht aanvoelden. Precies dat heb ik de laatste weken. Maar blijkbaar ben ik niet de enige.
No human is limited, roept de beste man altijd. Maar dat ook hij soms limited is, hebben we vorige week gezien. Eliud Kipchoge, superatleet en tevens mijn grote held, liep in Londen de marathon. In eerste instantie zou het een legendarische race tegen Kenenisa Bekele worden, maar deze man liet al een paar dagen eerder weten dat hij limited was en haakte af. Hoe dan ook, het oor van Kipchoge was stuk en geconcentreerd doorlopen was op een belachelijk hard tempo was niet meer mogelijk. Ongeconcentreerd op een belachelijk hard tempo doorlopen overigens wel, want deze baas finishte uiteindelijk slechts 1,5 minuut na de winnaar. Shura Kitata won de race – verdiend – na een schitterende versnelling. Eliud werd achtste, ook daarmee schreef hij geschiedenis.
Nu wil ik mezelf niet met Eliud vergelijken, maar limited ben ik zeker. Soms moet je het even van je afschrijven. En dat heb ik bij deze gedaan! Kan ik morgen weer gewoon een stukje rennen.
Morgen is het trouwens exact een jaar geleden dat Eliud als eerste en enige persoon OOIT de marathon onder de twee uur liep. Als ik daar aan terugdenk, vraag ik me soms wel af of hij human is.
