Hier had een verhaal moeten staan met als één van de hoogtepunten mijn prestatie op de Valencia Marathon. Helaas is er van een prestatie geen sprake dus focus ik vooral op de andere hoogtepunten van de race. Je bent een optimist, of je bent het niet.
Een marathon in Spanje is altijd(!) een goed idee. Spanjaarden zijn namelijk geniaal. Als een beest moedigen ze je onafgebroken aan. Ze komen wellicht wat later uit bed (de eerste 10KM was het beduidend rustiger langs de kant dan tijdens de rest van de race), maar als ze er staan dan zul je het weten! En alle lopers bedanken hun supporters vervolgens. Mensen zoals mensen bedoeld zijn.
Daarnaast is het geweldig weer. Misschien zelfs een beetje aan de warme kant (23 graden). Hoe dan ook, je hebt geen idee dat het in Nederland ‘s nachts vriest en dat het december is.
Er zijn tradities in overvloed. Zo organiseert de Valencia Marathon op de dag ervoor geen pastaparty maar een paellaparty. Op de marathonexpo vind je overal kraampjes waar horchata verkocht wordt. En in je goodiebag vind je mandarijnen en pipa-snacks.
Spanjaarden zijn bazensupporters, maar wij hadden een stel Nederlandse bazen mee. Op 16KM, 25KM en 41KM stonden ze klaar. Waar ik de eerste twee keer lachend, zwaaiend en kletsend voorbij kwam, had het lachen en kletsen de derde keer plaatsgemaakt voor dikke tranen en een looppas die niet onder doet voor Quasimodo.
Een Duitsklinkende man (Engelse ”sorry” met accent) vond het namelijk een uitstekend plan om op mijn schoen te gaan staan. Uiteraard viel ik op de minst charmante manier gewoon recht vooruit op de weg. En op mijn knieschijf. Een pijnscheut gaat door mijn knie en wanneer ik door een aantal Spanjaarden omhoog getrokken word, is het meteen duidelijk dat ik niet meer op mijn been kan staan. Overigens waren het de Spanjaarden die me omhoog trokken omdat de Duitsklinkende man gewoon doorgerend was! Strompelend naar de EHBO iets verderop. Uitkomst: de knieschijf is niet gebroken, maar ”vergeet het maar om door te rennen”. Keihard janken, dat was mijn reactie.
Ja, het is maar een marathon. Maar het is er wel één waar ik maanden voor getraind heb. Zes keer in de week om precies te zijn (twee keer krachttraining in de sportschool en vier keer de magic van het trainingsschema van Peter Witteman – www.pwlc.nl). Nog nooit stond ik zo goed getraind aan de start als aan die van mijn eerste Did Not Finish. Overigens ben ik benieuwd of ik ‘m officieel zo mag noemen. Nadat ik mijzelf door het park terug naar het finishgebied sleepte, kwam ik langs nog een EHBO-post. Een beetje ijsspray en een flinke lading adrenaline deed wonderen want ik besloot spontaan de laatste 1,5KM tot de finish nog even door te ‘rennen’. Jep, inclusief het 41KM-punt waar onze bazensupporters zich bevonden. Mijn pijnlijke maar verdoofde knie was de oorzaak van een scheef gestrompel dat je niet vaak ziet. Hooguit in de laatste kilometer van een marathon. Dus gefinisht ben ik wel, ik heb alleen een kilometer of 12 overgeslagen. Zelfs strava wees me daar nog even op.
Zoals ik al zei: ik ben een optimist. Daarom blijven we niet in de bovenstaande pech veroorzaakt een onbehouwen, asociale eikel hangen =). Tijd om de voordelen van deze flater op een rij te zetten:
- Ik heb energiegels over;
- Ik hoef niet zolang te herstellen – afgezien van mijn knie;
- Ik heb geen spierpijn;
- Ik heb zekerheid dat mijn knieschijf niet gebroken is. Al had ik daarvoor natuurlijk niet hoeven vallen;
- Ik heb tot het dramatische moment alleen maar genoten van de marathon. En daarbij het stuk afzien vanaf 35KM gemist;
- Ik heb onbedoeld een tijd gelopen waarmee ik me voor de Boston Marathon mag kwalificeren;
- Ik heb een goed verhaal voor een nieuwe blog;
- Ik weet eindelijk waarom dit de marathon van VAL-en-CYA is: terug kom ik zeker.
Heel veel zinnen die beginnen met ‘ik’. En voor een keer mag dat want dit is mijn positieve draai aan een regelrechte ramp. De komende dagen ga ik daarom nog even huilend in de foetushouding liggen.
