Sprakeloos en tegelijkertijd wil ik zoveel vertellen. Vandaag ben ik op de meest inspirerende plek op aarde geweest. Kaptagat stond bovenaan mijn wensenlijst. En nu ik er geweest ben, staat ‘ie nog steeds bovenaan. Terwijl ik dit typ, zit ik in het vliegtuig terug naar Nairobi. En als ik terugdenk aan vandaag word ik stiekem een beetje emotioneel. Vergelijkbaar met het gevoel dat je krijgt in de laatste paar honderd meter van een marathon – ongeacht of je ‘m zelf loopt.
Eerder deze week kwam ik aan ik Nairobi. Ik ben in het domein van de hardlopers, en dat is te merken. Het eerste wat ik zie is Eliud Kipchoge op de voorpagina van de lokale krant. Ik hoef die naam maar te noemen en de taxichauffeur begint enthousiast te ratelen: “Ik belde ons energiebedrijf om te zeggen dat ik twee uur lang geen powercut accepteer. We moeten de recordpoging van Eliud zien”. Welkom in Kenia.
Een land waar hardlopen zo’n belangijke rol in het dagelijkse leven van een grote groep mensen speelt, heeft bij mij een streepje voor. Abdi Nageeye hoort ook bij deze groep. Abdi traint al een behoorlijke tijd in Kaptagat, de internationale hardloophemel vlak naast het Keniaanse Eldoret. Hij traint daar met de allerbesten van de wereld – inclusief Eliud Kipchoge. Je weet wel, de wereldrecordhouder op de marathon, olympisch kampioen en enige persoon ter wereld die ooit een marathon in minder dan twee uur wist te finishen.
Mede door de hardloopcultuur, keek ik er extra naar uit dat ik voor mijn werk naar Nairobi mocht. Vanuit Nairobi ben je namelijk binnen een uur in Eldoret, zo dicht bij het vuur ben ik zelden. Maar dat dat tijdens deze trip daadwerkelijk zou gebeuren, had ik niet verwacht. Toen ik in Kenia aankwam, liet ik Abdi weten dat ik in Nairobi was. En toen we erachter kwamen dat ik op vrijdag best even heen en weer naar Eldoret kon komen, stuurde Abdi mij vrijwel direct een ticket. Het was een feit: ik mocht naar de hardloophemel.
De hele week was ik enthousiast. Ik vind mijn werk fantastisch, maar mijn de meeste energie kreeg ik stiekem wanneer ik aan vrijdag dacht. Het is dan ook niet vreemd dat ik donderdag geen oog dicht heb gedaan. Niet alleen omdat ik megavroeg op de luchthaven moest zijn, maar vooral omdat het absoluut niet mocht gebeuren dat ik door mijn alarm heen zou slapen en mijn vlucht naar Eldoret zou missen. Geen slaap betekent ook dat ik nergens doorheen kon slapen dus dat kwam mooi uit.
Eenmaal geland in Eldoret loop ik ietwat verward de trap van het propellorvliegtuig af. Pas toen ik ‘Eldoret International Airport’ op het gebouw van de luchthaven zag staan, besefte ik waar ik was. Nadat een vriend van Abdi me voor zijn huis heeft afgeleverd, komt er een grote, witte auto aanrijden. Een seconde later gaat het portier open en rolt Abdi eruit. Yes, het is gelukt!
Abdi geeft me een tour in het atletenkamp in Kaptagat. Het trainingskamp is sober, maar heeft alles wat je nodig hebt. Het is er groen en rustig. Natuurlijk wist ik dat wel, want als echte hardloopfan heb ik natuurlijk alles al gezien en gelezen over deze plek. Maar het is zo bijzonder om daadwerkelijk op deze plek te zijn. Onderweg komen we verschillende atleten tegen die in de afgelopen jaren willekeurige marathons hebben gewonnen (New York City, Boston, Chicago, Berlijn, Londen). We krijgen Keniaanse thee van de dames uit de keuken en gaan op een stel plastic stoelen in het gras zitten. Vier van de atleten die ons vergezellen, staan over drie weken aan de start van Valencia. De marathon die ik ook ga lopen. Eén van de atleten zal de anderen pacen. En even was er discussie of een pacer wel of niet een marathon hoort uit te lopen en wat op basis hiervan zijn strategie voor Valencia zal zijn. We hebben de oplossing uiteindelijk gevonden: tot 35KM doet hij zijn werk als pacer en daarna gaat hij zo langzaam lopen dat hij tegelijkertijd met mij over de finish komt.
Na een minuut of tien rijdt er een auto het terrein op. Ik hoor de andere atleten zijn naam noemen: Eliud Kipchoge. De snelste man op aarde. De meest bescheiden man op aarde. De meest inspirerende man op aarde. Een man van wie de ogen puur geluk spreken. En deze man bevindt zich nu nog geen tien meter verderop. Ik merk dat mijn haren recht overeind gaan staan. Hoewel ik lekker nonchalant verder blijf kletsen, schiet mijn hartslag omhoog.
Eliud groet de andere atleten en komt naar me toe. Met een brede glimlach steekt hij zijn hand naar me uit. Zijn ogen glimmen en ik kijk recht in misschien wel het vriendelijkste gezicht dat ik ooit heb gezien. Hij stelt zich voor en voegt zich vervolgens even bij ons. De energie in de groep verandert: het is direct duidelijk dat iedereen oneindig veel respect voor deze man heeft. Als tip voor Valencia krijg ik mee dat het belangrijk is om je te focussen en vooral te genieten. En ‘just run‘. Het klinkt ook allemaal zo simpel, dus zo pak ik het over drie weken dan maar aan.
Later op de dag krijg ik een rondleiding door Kaptagat van het jongere broertje van Abdi. Hij vertelt dat hij af en toe al in de kopgroep met Abdi en Eliud meeloopt en heeft, net als tientallen anderen die in hetzelfde complex verblijven, de droom om binnen tien jaar een marathon te winnen. Bij zijn rondleiding hoorde ook een bezoek aan de eenvoudige kamer waar hij verblijft. Vol trots laat hij een video van een interview met Abdi op zijn telefoon zien; het is duidelijk wie zijn grote voorbeeld is. Voordat hij naar Kenia kwam, was hij nooit in een ander land dan Somalië geweest. Met een grote grijns begint hij dan ook het Nederlands van Abdi na te doen. Later vertelt hij me dat het leren van de Nederlandse taal na Swahili en Engels op de derde plaats staat. Dan kan hij begrijpen wat zijn broer allemaal uitkraamt en het boek lezen (dat André over Abdi heeft geschreven). Als hij me later zijn eigen hardlooplogboeken laat zien, is het duidelijk: deze jongen heeft talent. Dat talent komt overigens later op de dag tot uiting wanneer ik zwoegend de heuvels in de Rift Valley trotseer en hij lachend naar boven zweeft. Een paar kilometer met juichende mensen op brommers, klappende kinderen en starende boeren verder kan ik het zeggen: ik heb gelopen in de hardloophemel!
Het is gaaf om te zien hoe Abdi zijn plek in Eldoret heeft gevonden. Hij kent ontzettend veel mensen en weet zijn favoriete (Somalische) restaurants blindelings te vinden. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor atleten zoals Abdi, die hun leven volledig in het teken van de topsport stellen. Wanneer ik thuis op de bank naar een sportwedstrijd kijk, vergeet ik nog weleens wat voor voorbereiding en toewijding hieraan vooraf gegaan is.
Deze dag zat vol momenten van verbazing en bewondering, maar er sowieso één die ik nooit meer ga vergeten. Vlak voordat ik het terrein afliep voor de rondleiding door Kaptagat, kwam Eliud me tegemoet lopen. We kijken elkaar aan, groeten elkaar en met een grote grijns loopt hij richting de fysio. Ik grijns ook, wetende dat mijn held een minuut later in zijn blote billen op de massagetafel ligt.
