Geen tijd om stukkies te tikken. Een goed teken, zou je denken. Maar stiekem heb ik last van uitstelgedrag. Want dat tikken is wel leuk, maar het is veel leuker als je wat moois te melden hebt. En dat heb ik niet. Zware benen, pijnlijke kuiten, geen energie – niemand zit op dat soort verhalen te wachten. Het is geen verrassing dat negatieve gevoelens overheersen. Door al dat gemiep, zou ik bijna mijn bijzondere zomer vergeten – en in welk seizoen loop je het beste warm voor een nieuw marathonschema? Juist, de zomer.
Op 1 december gaat het gebeuren. Het startschot klinkt en ik sta in het startvak van de Valencia Marathon. Een marathon lopen zonder training, dat is natuurlijk een superslecht idee. Daarom heb ik een uitstekend schema door mijn trainer in elkaar laten zetten. Maar wat als je zoveel zin hebt om te starten, maar het schema start pas zeven weken later? Juist, dan warm je vast op. Deze zomer liep ik op fantastische plekken (klik erop om de route te zien): Berlijn, Döbberin, Addis Abeba, Vlieland, Amsterdam, Kigali, Gisenyi, IJsselstein, Hilversum, Vigo, Bilbao, Santiago de Compostela, Leon, Sotres, Les Sables d’Olonne, Groningen, Londen en natuurlijk het geniale Utrecht. Zeven landen in één zomer.
Waarom zoveel? Vorig jaar liep ik de Berlijn Marathon. Dat wilde ik dit jaar ook, maar dan verdeeld over drie verschillende sessies. En aangezien ik nog steeds hoop op een startbewijs voor de Londen Marathon van 2020, liep ik daar ook maar vast wat rondjes om te oefenen. Logisch toch? Het echte antwoord is dat ik een geniale baan heb, waardoor ik op veel mooie plekken kom. Tel daar een vakantie naar Spanje/Frankrijk en een weekend Vlieland bij op en je komt op zeven landen.
Ethiopië
Bietensap als ontbijt. Niet omdat ik er speciaal om gevraagd heb, maar dat schijnt de standaard in mijn hotel te zijn. Het is duidelijk: we zijn in de hardloophemel. Een reis voor werk, maar met twee vrije ochtenden. Daar moet gelopen worden! Geen koning van Spanje, maar wel van een echt lopersland. Voor de Strava-lovers: jullie zijn welkom om mijn CR op de ‘Berg Terra dirt powerline climb‘ te verbreken.
Mijn ochtendrondjes liep ik met Ebbise Ayele, een bescheiden Ethiopische vrouw met een PR op de halve marathon dat vergelijkbaar is met dat van de snelste vrouw van Nederland. Na een kort ritje richting de heuvels van Kotobe, stapten we uit aan de rand van een bos. Honderden mensen waren hier aan het trainen, in de hoop om ooit de nieuwe Haile Gebrselassie te worden. Zo ook Kenenisa Bekele, die deze status al heeft bereikt, en net als ons zojuist is aangekomen. Voor iedereen die geen idee heeft over wie ik het nu heb; vandaag verbrak hij net niet (twee seconden!!!) het wereldrecord op de marathon in Berlijn.
Een halfuur en ruim 300 hoogtemeters verder, werd aangekondigd dat we de heuveltraining gingen starten. En ik maar denken dat we daar al een halfuur mee bezig waren. Ik was – op twee Chinezen na – de langzaamste op de berg. En zonder twijfel de roodste. Trainen op 2500 meter hoogte is niet te doen, maar wel ontzettend gaaf. Een aanrader voor iedereen dus.
Als kers op de taart heb ik later op de dag afgesproken met Mumin Gala (Moumin Guelleh – zie foto), die tijdens de marathon van de Olympische Spelen in Rio één plaats na Abdi Nageeye eindigde en twaalfde werd. Hij liet me het Yaya Athletics Village zien, waar Mo Farah laatst nog ruzie maakte met Haile Gebrselassie om een paar gestolen dollars. Mumin traint daar zelf ook en stelde voor om een rondje over de nieuwe ‘all weather track‘ van Bekele te doen. Een zucht van verlichting toen we dat rondje in de auto deden.
(inge)Stortemelk Halve Marathon
Ook in Nederland zijn er pareltjes te vinden. De Halve Marathon van Vlieland bijvoorbeeld. Ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest om een finishboog te zien. Niet omdat dit zo’n superfancy boog was, de Stortemelk Halve Marathon is een bescheiden evenement, maar omdat het een van mijn zwaarste loopjes allertijden was. Windkracht honderd. Tegen! Ok, misschien is honderd ietwat overdreven, maar windkracht acht was het zeker. Tegen! Door de duinen, over een heuvelachtig schelpenpad. Een schitterende omgeving maar vooral een flinke beproeving. Nog nooit heb ik zo vaak aan uitstappen gedacht. En nog nooit was ik zo vastberaden om te finishen.
Mijn werk mag zich dan wel op renewables richten, deze zomer voelde ik mij absoluut een diesel. Ik kom langzaam op gang en durf te beweren dat ik niet altijd even duurzaam aan het rennen ben. Daarom heb ik een paar Solar Boost aangeschaft – gewoon ter compensatie.
Als diesel voelde ik me overigens aardig thuis tijdens mijn looprondjes in Rwanda – met dank aan de bekers op Strava ter onderbouwing. Uitlaatgassen overal, zelfs op de vroege ochtend. Maar dat werd al gauw goedgemaakt door de schitterende zonsopkomst en schoolkinderen die vol enthousiasme met me mee begonnen te rennen. In Gisenyi zetten een vrouw zelfs haar radio speciaal aan, om zo samen met mij op het ritme van haar muziek door de stad te rennen. Binnen een minuut of twee hadden we een groep van zo’n twintig anderen om ons heen verzameld. Na afloop schudde iedereen me de hand en klapten ze voor de prestatie van deze blonde tomaat. Een blonde tomaat die normaal gesproken onder zeeniveau rent en geen bergen ziet – heel anders dan rennen door het op 1500 meter hoogte gelegen Rwandese stadje.
Snot voor de ogen
Sinds afgelopen vrijdag weet ik wat er met een inspanningstest bedoeld wordt. In verband met al dat reizen, en mijn drang om overal mijn hardloopschoenen mee naartoe te nemen, leek het me nuttig om mijn hartslagzones te laten bepalen. En natuurlijk even testen hoe fit ik ben. Dat laatste had ik zonder test ook wel kunnen inschatten. Het feit dat ik het merendeel van deze week in bed heb doorgebracht, geeft aan dat het mis was. Snotneus, keelpijn, hoesten, koorts – en dat alles na een antibioticakuur van tien dagen: prima timing voor zo’n test! Hoe dan ook, mijn hartslag blijft mijn hartslag en de zones konden gewoon bepaald worden. Met een inspanningstest dus. Die naam wordt totaal onderschat.
De zomer is voorbij en het warmlopen dus ook. Nog negen weken te gaan tot de Valencia Marathon. Negen, een geluksgetal volgens de Chinezen. En daar zijn er voldoende van, dus ze zullen wel gelijk hebben. Morgen is de week voorbij, en daarmee deze malaise ook. Vanaf nu gaat alles bergopwaarts. Figuurlijk dan he, die hoogtestages zijn namelijk best vermoeiend!
