Hulk zonder groene vingers

Ik ben een groene rakker. Zo’n grote, stoere hulk. Met gemak schud ik tips voor een duurzamer leven uit mijn mouw. Voor iedereen heb ik een tip. Ik ben een groene, stoere hulk. Maar dan zonder groene vingers.

• 

• 

• 

Niet dat het me niets interesseert. Ik zou het fantastisch vinden om schitterende gewassen met dieprode tomaten te kweken. En om elke avond een maaltijd te bereiden van enkel eigen oogst. Er is alleen één probleem. Het lukt me gewoon niet om een plant in leven te houden.

Gerbera’s zijn bij mij binnen een week een krop bruine sla. De eerste paar dagen staat de bloem te shinen en meteen zijn al mijn zorgen weg. Op de vierde dag wordt er roet in het eten gegooid. De bloem gaat hangen en is binnen twee dagen niets meer dan een bruine, kromme massa. Even dacht ik dat het wel ging lukken, maar helaas.

Hetzelfde geldt voor de beruchte basilicumplant. Tijdens het boodschappen doen, zie ik hem staan. “Neem me mee!”, schreeuwt de plant. En zo doe ik wederom een impulsbasilicumaankoop. Ik neem me voor om dit keer echt mijn best te doen. Water op een schoteltje, dan kan de plant drinken wanneer ‘ie dorst heeft. Op de een of andere manier tref ik elke keer basilicumplanten met een eetstoornis. Of drinkstoornis.

Van mijn ouders, ooit trotse eigenaren van een bloemenwinkel, kreeg ik een plant toen ik een jaar of tien geleden in Breda op kamers ging. Een cactus. Meer uitleg is volgens mij niet nodig. Deze is er vooralsnog levend vanaf gekomen, ik ben het arme ding enkel vergeten mee te verhuizen toen ik mijn kamer verliet. De cactus had een beter leven dan de ‘makkelijke plant’ die ik op een Brabantse markt had gekocht: “Deze is niet dood te krijgen, mevrouwtje.” Zes dagen later was de plant verleden tijd.

Drie weken geleden werd ik gevraagd om op een event van mijn werk een workshop te geven. Dat leek me prima. Oh, gaat het over urban gardening? “Geen probleem”, hoor ik mezelf zeggen. Klopt, ik ben inderdaad hartstikke groen. Voor het gemak vergeet ik te vertellen dat ik daar mijn vingers niet mee bedoel. De workshop heb ik, dank zij een weekje onder de wol, niet kunnen geven. Het mocht niet zo zijn.

Geen workshop dus, maar inspiratie heb ik er wel van gekregen. En een hele berg (groene) energie! Als ik een geloofwaardige, groene rakker ben dan moet ik ook een plant kunnen kweken. Hoe moeilijk kan het zijn? Tegenwoordig is heel Nederland aan het tuinieren, inclusief moeders die hun kinderen af en toe ergens vergeten en kinderen die een Legoblokje nog steeds niet van een wortel kunnen onderscheiden.

Al maanden liggen er een paar zielige, kartonnen doosjes op me te wachten. De moestuintjes van Albert Heijn. Dit is mijn moment. Ik durf het aan! In de beschrijving staat dat ik mijn ouders om hulp moet vragen bij het maken van aarde en het zaaien. Deze stap sla ik bewust over met oog op potentiële grappen. Ooit zal ik mijn eigen plant laten groeien. En misschien is ooit wel dichter bij dan ooit.