“Komt u maar even met ons mee, mevrouw van Ginkel”, zei de agent met snor toen hij me in de boeien sloeg. Ik werd in de politiewagen geduwd en met piepende banden scheurden we weg. Voordat ik het kon beseffen, zat ik achter de tralies. Een moord had ik gepleegd, het een en ander gestolen en mij vervolgens schuil gehouden. Maar nu hadden ze me gevonden.
Tenminste, dat dachten ze… Er zijn namelijk twee Jolanda van Ginkels. Die er precies hetzelfde uitzien. En binnen een straal van 10KM van elkaar vandaan wonen. Een aanwinst voor de wereld, zal je denken. Of misschien juist niet. Maar het is in ieder geval een feit. En best wel eng.
Het gevangenisverhaal is niet waargebeurd. Maar het had me dus zomaar kunnen overkomen.
Sommige mensen lijken op een hond. Je weet wel, van die oranje vrouwen die je in de zomer meestal in de buurt van Torremolinos kunt vinden. Maar ik lijk op een mens. Tenminste, dat denk ik. Tenzij deze Jolanda eigenlijk een hond is en juist op een mens lijkt. Een niet oranje mens.
Het is donderdagavond en ik wil inloggen op mijn Runkeeperprofiel. Gebruikersnaam onjuist, mooi is dat. Via de site zoek ik naar mezelf om zo mijn gebruikersnaam te achterhalen. Vol enthousiasme klik ik op de link van mijn naam. Ik zie mijn profielfoto: yes, gevonden! Maar waar komt die roze trui vandaan? Die heb ik helemaal niet. En waar is deze foto eigenlijk genomen? Ik blijk terecht gekomen te zijn op het profiel van iemand anders. Iemand met precies dezelfde naam. En hetzelfde hoofd. Herkenbaar?
Misschien niet. Maar zo vond ik mezelf twee jaar geleden. Inmiddels heeft de nep-Jolanda haar foto gewijzigd, is ze getrouwd en heeft ze de achternaam van haar man aangenomen. Even was ik haar kwijt, maar een paar weken geleden vond ik haar weer. Zelfs mijn moeder tuinde erin: “Leuke foto, ben je naar de kapper geweest?”
Nu ben ik nieuwsgierig of de nep-Jolanda zichzelf ook op mij vindt lijken. Echter is het lastig om daarachter te komen: op Facebook wil ze mijn vriendin niet zijn en een e-mailadres heb ik niet. Bij deze mijn laatste, en tevens hopeloze, poging: Jolanda, als je jezelf ooit Googled en je komt op deze pagina terecht, schrik dan niet en laat wat van je horen! Voordat je zelf achter de tralies zit.
Geen zorgen, je ziet niet dubbel. Ik heb expres tweemaal hetzelfde plaatje in deze post gezet.
Comments (1)
Vorige week heb ik in Azië een schokkende ontdekking gedaan. Ik lijk niet alleen op een mens, maar ook op een aap. De neusaap om precies te zijn. Een oranje aap met een gigantische neus die vernoemd is naar – jawel – de Nederlanders. ‘Belanda’ om precies te zijn. En gek genoeg was ‘B-landa’ jarenlang mijn bijnaam.
Comments are closed.