Rennen als een malle

Ineens was het zondag 8 maart. De dag dat de CPC loop op de stoep stond. Stiekem wist ik het al weken, maar nu was het een feit: die 21,1KM moesten op karakter worden weggehakt. Afhaken was geen optie. De trainingen gingen namelijk ook prima op karakter. Al waren deze een stuk minder lang dan 21,1KM.

Zoals ik Michel hoorde grappen: rennen door een Den Haag van mensen. En dat was wat me te wachten stond. Jazeker, ik vind rennen geniaal. Je hoofd compleet legen of juist een fantastisch plan bedenken. En het is een goed excuus om je uit te leven op muziek die je op andere momenten niet zou durven draaien. Maar het zou niet eerlijk zijn om te zeggen dat ik nooit aan opgeven denk. Denk, inderdaad. Want daadwerkelijk opgeven is geen optie. Je schrijft je in en je rent de race. Zo simpel is het.

De zon schijnt en duizenden supporters uit het hele land hadden zich verzameld rondom het Malieveld. Ik betrap mezelf erop dat ik er enorm veel zin in heb! Tijd om het startvak in te duiken. Ik word omsingeld door mensen met shirtjes van fancy athletiekverenigingen, jonge chicks in hippe leggings en mannen van boven de zestig. Ik ben ingedeeld in de tweede startgolf. Half drie. Pang! In het vak voor me beginnen mensen onrustig te bewegen. De spanning stijgt! En zodra ze over de matten gaan, sprinten ze weg. Het lint voor ons vak wordt losgemaakt en we mogen naar de startlijn lopen. Honderd ‘doe even allemaal je handen in de lucht foto’s’ later, is het zover. De groene vlag gaat de lucht in: nog een minuut tot het startschot. Pang! Ook ik sprint weg. Achteraf blijkt dat ik veel te snel gestart ben (KM1 in 4:32) want na drie km is de gedachte terug in mijn hoofd. Voor wie is het een ramp als ik opgeef? Voor mijzelf natuurlijk. Doorlopen dus! Daarnaast is drie km natuurlijk niets. Ik weet dat ik altijd moeite heb om op gang te komen: pas na zeven kilometer begin ik er meestal een beetje in te komen. Inmiddels heb ik al uitbundig naar Tim gezwaaid die net als Pim en zijn kinderen langs de weg de lopers stonden aan te moedigen. Ik kan het niet ontkennen; een bekend gezicht geeft een enorme boost aan mijn motivatie. 6KM. Er ontstaat een kleine opstopping bij het eerste drankpunt. Uiteraard heb ik niet genoeg gedronken voor de start, waardoor ik inmiddels al een tijdje met een droge mond loop. Of zou dat door de knoflook van de avond ervoor komen? Aan deze opstopping kan ik in ieder geval niet ontkomen. Ik sluit aan en weet een beker te bemachtigen. Rennend twee slokken achterover: check. En vervolgens het bekertje netjes in de container mikken: ook check.

9KM: het schiet al op. En ik betrap mezelf erop dat ik het stiekem wel mooi begin te vinden. Het rennen gaat lekker en ik doe mijn uiterste best om alle high fives van de kinderen aan de weg mee te pakken. Uiteraard zonder hier en daar een hoofd te raken en dat is best een uitdaging. Mensen langs de kant roepen mijn naam. Bekende gezichten? Nee hoor. Volstrekte vreemden. Tof! 13KM, loopt daar nou een bekende? Even op zijn buik spieken naar de naam. Yes, het is toch echt zo! Een halve kilometer social talk en dan taai ik af. Ik begin mijn knie te voelen en ben vastberaden om te finishen. Een stapje terug dus. Maar niet letterlijk, want ik blijf rennen als een malle. Inmiddels zijn we in de haven aangekomen en ik weet dat ik op de boulevard een bekend gezicht zal tegenkomen. Gevonden! Weer een golf van motivatie: het gaat lekker. Hoewel daar op 17KM verandering in komt. Mijn knie bonst en ik raak de rest van het gevoel in mijn benen langzaam kwijt. Lopen is geen optie: doorrennen!

Wat een lieve mensen die onderweg spekkies en stukjes mandarijn uitdelen! Dankzij jullie heb ik de finish gehaald. En nooit geweten dat een spekkie echt uitstekend werkt in de laatste kilometer van een halve marathon. In de verte zie ik Den Haag CS. Waar is die finish? Ohja, eerst de hoek nog om. Gemeen! De laatste meters naderen. Ik ren over de matten en minder vervolgens vaart. Yes!! Mijn tweede halve marathon is een feit. Trots neem ik de medaille in ontvangst. Even denk ik me best fit te voelen, maar dat gevoel verdwijnt vrij snel wanneer ik me week in mijn benen begin te voelen. Maar wat maakt het uit? Het is gelukt! Op karakter. En met heel veel support van de toeschouwers.